Yüreğimizden Asıyorlar Bizi

Hep yüreğimizden asıyorlar bizi,
Ne bir darağacı var, ne de ip izi.
her gün bir yanımızdan eksiliyor can,
En çok da sessizliğe kurban.

Bir adım atsak, yol çöker ardımızdan,
Bir umut kursak, zehir akar yarından.
Sevmek bile şimdi ruhumuza, küskün
Tutunmaksa, can çekişen bir duaya kalan.

Gece inince sarkar kalbimiz ince bir ipte,
Düşmek yok, isyan yok, beklemek var sessizlikte.
Sanki hayat değil, bir ceza giydik tenimize,
Kimse bilmez, nasıl taşırız acıyı içimizde.

Hep yüreğimizden asıyorlar bizi, sebepsizce...
İz yok, kan yok, ses yok, yara yok...
Biz her gece gömülüp, her sabah ölü doğuyoruz.
Nedense...

Yaşamak buysa eğer, çoktan vazgeçtik,
Ne umut tutundu, ne de bir yarın kaldı.
Her gün biraz daha hayattan sikindik ,
Gülüşümüz dahi dudağımızda asılı kaldı.