Kalemim en büyük dostum olmuş..
Gecenin karanlığına gömdüm kendimi..
Elimde bir çakmak, bedenimde ise yorulmuş bir yürek...
Kapalı gözlerle bakıyorum etrafa
Görmüyorum ve bir o kadar da
Anlamıyorum, duyamıyorum hiç bir şeyi.
Gündüzleri gözüm görmüyor.
Geceye hapsetmişim kendimi ..
Yeşeren ümitlerim kalmamış
Hepsi gitmiş, terketmiş beni
İki yüzlü insanların oyununa denk gelmişim
Yorulmuş bir ruhum kalmış geriye oda benden vazgeçmiş...
Dilde susar eğer ki kalp yorgunsa
Erkekte ağlar eğer ki kaybedecek bir şeyi kalmadıysa...
Canım dediğimdi oysa canımı en çok yakanlar.
Özgürlüğü düşlerken , ben senin esirin olmuşum..
Farkında bile değilim..
Yüreğim çoktan demir atmış o bakışlarına..
Kalbime kilit atıp, içine bir taht koymuşum.
Seni oraya bile yeri gelmiş sığdıramamışım.
Yaka paça atılmış bir zindandayım..
Duygularım ve ben baş babayız..
Ellerim başımda ve sessizce, öylece durmuşum.
Sustukça unutur insan sanırdım başlarda..
Oysa ki insanı en çok susmak öldürüyor.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!