Yüksel Nimet Apel Şiirleri - Şair Yüksel ...

Bir küçük kız gülüşünü unutmuştu
papatya tarlasında
kâğıda çizdiği çöpten bebeği
ölen minik kedisini yanyana gömdü
eliyle toprağı tümsekleyerek mırıl mırıl sessiz
bir dua eşliğinde

Olur ki yaz temmuzunda, giyer de gezersin;
kalın br pardesü
en fazla deli derler...
ardından güle güle...

aldırma...

Birazdan kalkacak bu gemi
onu da alıp götüreceğim
ama bir türlü evet

evet demiyor anne

Benden içeriydi
benim doru at
fakat sakat
lakin topallayarak yine de
geçti azgın nehri
gelip geçip gitti

Gecenin en ıssız bir saatinde
bir ses
zamana sarıla sarıla

çığ olup düşer merdivenlerden

Kimi kuzu gibi meler
ke li mee ler
başında ne taç ne boynuz
geçse de kulağı

kimi keçi de inatçı mı inatçı

Kim olduğumu hiç bir zaman bilemeyeceksin
biz aynı meridiyenden geçen iki yıldızdık

kamaştırıverdi birden ışığın
dokunamadım şiirlerine bile

Sonra sahile inerdik
kıyıdan yürür
dalgaların köpüğüyle ak ak
beyazlanırdık maviye çalarken

uzaktan görünen villâların

Evin çatısı kapısı bir kenarda
camları çerçeveleri rüzgarda tiril tiril üşümekteyken

Cemile baktı baktı

işaret parmağıyla orta parmağını birleştirip dudağında

Firkatin öldürmezdi
bilirdim ufalardı
aşkın ömre bedeldi
cümlenin sonuna nokta olurdum

belli ettiydi aşk bittiğini gülüşleriyle