Yüksel Nimet Apel Şiirleri - Şair Yüksel ...

Bir küçük kız gülüşünü unutmuştu
papatya tarlasında
kâğıda çizdiği çöpten bebeği
ölen minik kedisini yanyana gömdü
eliyle toprağı tümsekleyerek mırıl mırıl sessiz
bir dua eşliğinde

Olur ki yaz temmuzunda, giyer de gezersin;
kalın br pardesü
en fazla deli derler...
ardından güle güle...

aldırma...

Birazdan kalkacak bu gemi
onu da alıp götüreceğim
ama bir türlü evet

evet demiyor anne

Evin çatısı kapısı bir kenarda
camları çerçeveleri rüzgarda tiril tiril üşümekteyken

Cemile baktı baktı

işaret parmağıyla orta parmağını birleştirip dudağında

Firkatin öldürmezdi
bilirdim ufalardı
aşkın ömre bedeldi
cümlenin sonuna nokta olurdum

belli ettiydi aşk bittiğini gülüşleriyle

Gecenin en ıssız bir saatinde
bir ses
zamana sarıla sarıla

çığ olup düşer merdivenlerden

Bir darbe-i dert idi ki derdin girdabına düştüm
melek sandım ol dilberi vallahi narına düştüm

meğer ne meleği mirim bir ateş çemberi sanki
bad-ı sabâ sandım onu kandım didarına düştüm

Bir çift mücevher o gözler sanki birer yeşil zeytun
kaşları var hilal gibi dudakları gülbeşeker

sedef gibi bir teni var nedense biraz solgun
bakışıyla sanki panter silahsız vurur her dem gun

Çok dertliyim ufaklık
kulak ver bana

şimdi ben bu şiiri yazmasam olmaz
ey halden anlamaz
susuz kalınca çiçekler

Benden içeriydi
benim doru at
fakat sakat
lakin topallayarak yine de
geçti azgın nehri
gelip geçip gitti