Yukarı Mahalle Şiiri - Ahmet Atmaca

Yukarı mahalle: anımsadığım birkaç köşede kaldı
Bir köşe vardı: dondurma sevdalısı bahanelerin buluştuğu,
Yürekten yüreğe akan ay ışığı loşluğunda aydınlanan,
En küçük kardeşiyle yalanlanmış akşam buluşmalarının
Ev sahibi: çoban yıldızından,samanyoluna dönen
Bir köşe vardı,

Kabadayı mı var geceden öte;
Katrankarası alın yazısında değişmeyen
Meçhul cinayetlerin tek sanığı, ağır mı ağır dı oysa
Sadece güneşin doğuşuna nöbet bırakışları?
Tan yerinden sehere dönen köşe,

Kadınların onuruna perde çeken
Kumar masalarında bir köşe kavgası,
Ve beyinlerden kalbe süzülen kin,nefret tohumlarının,
Yeşermeye başladığı;
Mahkeme koridorunda son köşe,
Neden mi ayrılıklar cirit atıyor?
Körpe yüreklerin aman dilenişinde...

Ve son köşeden ayrılışımın onsekizinci yılı
Yukarı mahelle: neler kaldı sende sessizliğe gömülmüş,
Çocukluğum,
Kavgam: yaşam kavgasıydı ki
Ben hala aynı kavga peşinde son köşeyi erteliyorum
Sen de ki; tren garında bir hüzünlü buluşma
Omuzlar da gururmu taşınır,yenilmişlik mi
Sana dönüş varsa sonunda,mezar taşımda yazmasın
Bütün bunlar ,
Dünyada dönen bu son köşe, ölüm...