Yorulur insan Şiiri - Derya Avşar

YORULUR İNSAN

Çocukluğumdan berikoştum, koşturdum!
Düz yoldan, yokuşlu bir yola geçtim.
Daha hayata aklım ermeden, çalıştım.
Koştum koştum, çokça şeye geç kaldım.
Yaşamın güzelliklerine geç kalınca,
Yaş da kemale erince, yorulur insan!

Deli dolu gençlik çağlarımdan,
Dünyaya kafa tutuşumdan,
Hayata, zamana çalım atışımdan,
Ne haz, ne tat, ne de baht aldım.
Koştum koştum, yaşamı tutamadım.
Çabası heba olunca, yıkılır dünyan.
Yaş da kemale erince, yorulur insan!

İdealist, realist, hümanist oldum.
Bütünsel barışçıl, özgür, oldum.
Olabildiğince değer yargıları savundum.
En çok çocukları, doğayı, sanatı sevdim.
Bütün kavgaların, savaşların, yaşamın,
Ve herşeyin bir hiçlikten ibaret olduğu,
Gerçeği omuzuna yüklenince,
Yaş da kemale erince, yorulur insan!

Hatırlamıyorum, kim bilir bu kaçıncıdır,
Güven köprüsü altında kalmışlığım,
İnsanların aldanışlarına, yalanlarına,
kanmışlığım,
Kim bilir kaç kez oldu sırtımdan, can evimden vurulmuşluğum!
Değer verdiklerimin ihanetene uğramışlığım.
İhaneti giyinince üzerine,
Yaş da kemale erince, yorulur insan!