İnsan, kendine ettiğiyle eskirmiş meğer… Ve biz, kendimizi yıka yıka bitiremediğimiz o günahlardan daha da yaşlıyız.
Kimin günahına denk düştü doğuşumuz?
Bu dünya bize dar bir kabir gibi. İçinde dönüp durdukça duvarlar üstümüze geliyor. İnsanlar “umut” diyor, biz ise kırılmış aynalarda yüzümüzü arıyoruz hâlâ. Ne bir sevda tam oldu içimizde, ne bir kin tam öldü. Yarım kalmak bizim alın yazımız sanki...
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta