Hayat dediğimiz düz bir yol değil ki koşup gitsem. Benim yolum taşlarla dolu bir adım atmak bile o kadar zor ki.
En yükseklerden düştüm dibe öyle bir rüzgar savurdu ki herşey alt üst oldu. En yakınım dediğim yedi kat yabancı oldu.
Ne uzanacak bir el nede tutunacak bir dalım kalmadı. Gülmek haram oldu sanki günlerce bir boşluğa bakakaldım. Ne bir ses vardı ne de kapımı çalan.
Herkesin canı olan ben şimdi yapayalnız.
Bu karanlık içinde bir başımayım.
Sessizliği bozan ise ağlama seslerim.
En acısıda başımı koyacak bir omuz, gözyaşımı silecek bir arkadaşım yok.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta