Yolculuk Şiiri - Necdet Arslan

nedense diz boyu sitemlerinle
hızın ve an’ın kapıp kaçırdığı sarp coğrafyalardan
parmak izlerini gönderiyorsun

belli ki gönülsüz çıkıyor senden gelen her şey
birbirini kesen birbirine katışan, ayrılan yollara

gölgesi gür o badem ağacının
dibinde verdiğin ilk molada hayalete dönüşen
endamına yapışıyorum

kilitleniyor gözlerini açmakta zorlanan
heveslerimiz kulaklarımızı çınlatan nal seslerine

kuşluk ışınları vururken nasıl da tedirgin
başımı döndüren kumral saçların
istanbul’un iki yakasının birbirine en yaklaştığı
yere benzeyen dudakların

avuçlarından gökkuşakları serpiyorsun
üstünden geçtiğin galata’dan çılgın sulara

susuyor mu , susturduğunu mu sanıyorsun beni
ateştendir sözcüklerim sanma durudur

tutsan yanarsın
başkaldırılardayım , dikenlerden geçmekteyim
uslanmaz aşklardayım zehir zıkkım sendeyim ben