İnsan bazen çizer bazende bozar ama hep yaşadığını yazar ve kaderinde ki boşluğu dolduracak benzersiz bir mucize arar.
Her insan kendi romanında bir yolcudur bu hayatta. Düşe kalka kendi kaderinin baş rolünü oynar. Senaryosunun kendisinin kaleme aldığı bir roman. Hep mutluluğu yazar ve hep o mutlu pozu oynar/yaşar. Sonra acının biri/teki dokunduğunda ya sabır taşını oynar ya da isyan ateşini yakar.
Ve sonra çıkagelen benzersiz bir mucize...
Sahi insanın kaç rolü/yüzü vardı....
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Anlamlı ve etkileyici şiirinizi beğeniyle okudum.
İnsan hep yolcudur. Yolculuğumuz doğruya iyiye güzele olsun
ellerimiz çiçeklerle dolsun.
SİZİ EKLEDİM. Siz de beni eklerseniz dostluğun şiiriyle çiçekleniriz.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta