Yol Yorgunu Olmuşum Şiiri - Cihat Şahin

Bir yolcuyum ben dostlar, gayet uzundur yolum!
İstesem’ de duramam, bağlıdır elim kolum.
Sevk-i mecburi vardır, karşı gelmek Na mümkün,
Hedeflenen mekâna, varınca biter yolum.

Ervah-ı âlem iken, şu ruhuma ilk mekân!
Bir sevk-i fıtri ile oldum yola ben çıkan!
Babamın bellerinde, gezdim zigot olarak,
Annemin rahmi oldu, üçüncü mahfuz mekân.

Kalamadım orada, bir senecik bile ben!
Yerimden memnun idim, attılar bilmem neden?
Yoktu derdim kederim, yaşıyordum bedava,
Demek ki benden fazla, biliyor bunu eden.

Çocukluk gençlik derken, çattı artık yaşlılık!
Duruldu deli kanlar, geldi ağır başlılık.
Pörsüdü derim cildim, bitti pilim enerjim,
Kalmadı hiç cazibem, nahoşa döndü kılık!

Yaşım geldi elliye, oldum ben yıl yorgunu!
Çok uzun yoldan geldim, oldum tam yol yorgunu.
Saymadım yolda geçen, yılların pek çoğunu,
Olmadı irademle, Rab yaşattı sürgünü!

Bitmedi sevkim benim, devam eder yolculuk!
Gönderir yola beni, bila mecbur o halik.
Kabir değil son durak, berzah mahşer sırat var,
Yol boyu bir refik’i, veriyor dostlar salık.

Hak kitapmış o refik, en vefalı yoldaşmış!
Namaz kut ve gıdaymış, şükürlerim bir aşmış.
İbadet ve taat’mış, ışık Burak ve binek,
Salahat ve diyanet, tümüde arkadaşmış!

Bu sevklerin gayesi, tanımakmış halik’ı,
Rab bilmekmiş Rahmanı, hak bilmekmiş malik’i!
Ona kulluk ederek, kazanmakmış rızayı,
Sevk etmekmiş cennete, çok biçare salik’i!

Gitti bütün yorgunluk, bu müjdeyi duyunca!
Sustu nefis ve şeytan, hak noktayı koyunca.
Şimdi bütün emelim, nail olmak rızaya,
Bu olacak hedefim, bütün ömrüm boyunca!