Yol III Şiiri - Hakan Keskin

Yol…
Ya ayrılıkla başladı
Ya ayrılık vardı ucunda yolun.
Ve yine ayırıyor beni bir şeylerden.
…

Sigaraya gitti elim.
Şeritlere takıldı yine gözlerim
kesik kesik akan
Sevdalarım gibi.

Bir “ay” büyüttüm içimde
karanlığa inat.
Oysa gün ışığında yitirmiştim sevdiğim ne varsa.
Bilmediğim bir yoldu yürüdüğüm
her durakta bir parçamı bırakarak.
Yanlızca küçük bir ışık görme umudunu taşıdı direnişim
ama yine yenik ayrılıyorum bu meydan savaşından.

Şimdi demir alıyorum usul usul
açık denizlere
küskün…
Onarıp yorgun gövdemi
Yol almak için yeni bir limana
bu defa savaşı kazanmak umuduyla.

Yol…
Durmuyor.
Hiç durmadı.
Hiç usanmadı
hep koparıp aldı umutlarımı benden.
ben hep umut ettim yine
ama o hep daha güçlü geldi
alıp gitti nem varsa yaşama
ve sevgiye dair.

Yoruldum.

Yol kenarlarındaki gölgelerle oynadım bir ara.
Teybin sesini açtım.
Bir sigara ve bir-iki küçük sohpet…
Geçmiyor zaman...
Susuyorum.
Yolu seyre dalıyorum yeniden.
Adını fısıldıyorum sessizce...
hoşuma gidiyor.
Gülüşün geliyor aklıma...
gülüyorum ben de.

Hiç durmadan akıyor yol
ve her an biraz daha alıp götürüyor beni senden.

Ağırlaşıyor gözkapaklarım
Yeniliyorum uykuya.
…
elimi tutuyorsun
usulca öpüyorum parmaklarından
gülüyorsun.
gülüyorum ben de.
üzgünüm diyorsun sonra,
ben bin kere ölüyorum.
…

Gün ağarmış.

Sigaraya uzanıyor yine elim.
Sen hala uyumamış bana bakıyorsun.
Ne yana dönsem oradasın.

Usulca kapattım gözlerimi.
…
elimi uzattım yine
üzgünüm dedin
ben hep yeniden denedim
sen hep üzgündün.
…

Yine bitti bir yolculuk.

Ne yağmur vardı ardında gecenin
Ne de sıcak bir rüzgar yüzümü okşayan.
Üşüdüm
hiç üşümediğim kadar.
Tükenmiştim.
Sense üzgündün sadece.

Zor geliyor vazgeçmek.
Ne olur sen de dön deme.
Ne olur uyma sen de içimdeki korkak çocuğa.
Bırak uzasın gece
bitmesin yol
Hiç bilmeyeyim sonunu
Sen hiç tutma ellerimden istersen
Ama dön deme ne olur.