Yoksun Şiiri - Nurcan Bingöl

Gittin yıkıldı gönül evim
boş odalarda sadece ayak seslerim
şen kahkahalar bölmüyor artık sessizliği
çınlamıyor duvarlarda sesim
şimdilerde ağlamaklı hep gözlerim
geceler yaslı, günlerim suskun
bakışlarım donuk, yüreğim sönük
ışıksız zindanlar şimdi benim dert ortağım
senden kalan anılarla avunmuyor ki ne ruhum ne de bedenim
benim için bestelenmiş şarkıların artık raflarda değil
tek güzel ses yükseliyor bu ev de artık o da senin sesin
ruhumu okşuyor yine nağmelerin
sus ağlama der gibi o buğulu sözlerin
benim kanayan yaralarım gözyaşlarıma karışırken
şimdi titrek sesimle sana eşlik edebiliyorum
hani hep isterdin ya şarkılarını beraber söyleyelim
ben de seni dinlemeyi hiçbir şeye değişmez susar dinlerdim
bak şimdi susmuyor yüreğim
duymuyorsun ki sesimi şarkılarında hayat buluyorum
bin ölüp, bir diriliyorum
resimlerde kaldı gülümseyişlerim
yoksun neden canözüm
artık aynalara bile küsüm
biliyorum ki solgun yüzüm
güneşim doğmuyorsa yüreğime ben nasıl filizlenirim
her köşeye sinmiş o beni benden eden kokun var ya
bana bıraktığın vazgeçilmez anlardan en güzel armağanım
terinin kokusunu alabiliyorum hala, ama;
hani nerde benim mabedi olduğum tenin
nerede pamuk ellerin saçlarımda gezdirdiğin
başımı koyduğum dizlerin,
o ninni söyler gibi kulağıma fısıldadığın aşk sözlerin
hani o bana bakan gözlerin bakmaya kıyamazdın bile
sevmelere doyamadığın o meleğin can çekişiyor artık
her nefeste seni soluyup tekrar can buluyor
bilemezsin ki yokluğunda ki yürek sancılarımı
yoksun diyorum ya aslında hiç gitmedin benden
giden sendin ama; her şeyin kaldı bana yadigar
bir tek bedenin gitti bu evden ve tutsağı olan tenimden
ne başkası dokunabilir artık tenime sen gibi
ne de yüreğime aşk sokarım bundan sonra
senle kapadım yüreğimi bitimsiz aşkla….