Adını andığımda içim sızlardı,
bir yabancı gibi çıkardın ağzımdan.
Sanki hiç biz olmamışız gibi.
Sanki hiç gözlerime dokunmamışsın gibi.
Sanki ben,
senin hiç başın ağrımadığında bile dua ettiğin biri olmamışım gibi.
Ben seni anlatmak istemedim kimseye.
Çünkü kimse anlamazdı,
bir insanı
içinde bu kadar büyütüp
ona hiç sarılamamayı.
Şimdi...
sen bir fotoğrafta gülümsüyorsun,
ben o karede bile yokum.
Yoksaydığın kadar yok oldum sadece.
Kırıldım mı?
Hayır.
Sen beni yaşamadın,
ben seni yaşamaktan öldüm.
Kayıt Tarihi : 31.5.2025 23:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Adını andığımda içimde tarifsiz bir sızı belirirdi. O kadar uzak ve yabancı çıkardı dudaklarım senin adını ki, sanki hiç yaşanmamış bir hikayeyi anlatıyormuşum gibi. Hiç biz olmamıştık, hiç gözlerin ellerime dokunmamıştı. Ben, senin en huzurlu anlarında bile dua ettiğin biri olmamıştım belki de. Seni kimseye anlatmadım, anlatamadım. Çünkü kimse anlayamazdı bir insanı içinde büyütüp ona asla dokunamamanın, sarılamamanın acısını. O kadar derin, o kadar sessiz bir yalnızlık ki bu… Şimdi sen bir fotoğrafta gülümsüyorsun. Ama o karede ben yokum. Senin yokluğun kadar, ben de yok oldum. Kırılmadım; kırılmak çok hafif kalırdı hissettiklerimin yanında. Ben paramparça oldum, sessizce dağıldım. Sen beni yaşamadın. Ama ben seni yaşamak için ölümü bile göze aldım. Ve o sessiz ölümde, adını anmadan, hâlâ sana bağlıyım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!