Senden sonra ne kaldıysa
yavaş yavaş silindi kendiliğinden…
Bir resmin vardı çekmecede,
artık ona bile bakamıyorum.
Çünkü gözlerin hâlâ orada,
ama içinde ben yokum.
Zaman, bana seni unutturmadı,
aksine
her gün biraz daha ezberletti.
Nasıl güldüğünü,
nasıl sustuğunu,
ve nasıl başkasına ait olduğunu…
Bir mezar gibi taşıyorum içimi.
Kimse bilmez,
ama orada sen varsın hâlâ.
Konuşmayan,
susarak öldüren
bir hayal gibi…
Beni herkes terk ettiğinde anladım:
Sen gitmemiştin,
sadece içime gömülmüştün.
Ve en kötüsü neydi biliyor musun?
Ben seni hâlâ hayattaymış gibi seviyordum,
sen çoktan bir yabancının kalbinde
ölüyken bana.
Bir gün gelir de
karanlığa çarpıp hatırlarsan ismimi,
sakın selam verme.
Çünkü ben seni
bir duanın kabul olmayan yerinde
bıraktım artık.
Ve senin için dua etmeyi bile
çoktan kestim.
Kayıt Tarihi : 22.7.2025 23:21:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!