Yokluğun Çalıyor Bu Gece Kapımı

Gece sessizdi..
Ay, gökyüzünde kırık bir ayna gibi parlıyordu.
Rüzgâr usulca pencereye vuruyor,
Yaprakları ürpertiyordu.
Ve ben... yalnızlığımın köşesinde oturuyordum.

Kapıyı çalmadı bir el,
Kapıyı çalmadı bir dost,
Yokluğun çalıyordu kapımı,
Yokluğun içeri süzüldü,odama doldu.
Oturdu eski koltuğa,
Bir zamanlar senin oturduğun yere.
Masadaki bardağa dokundu,
Sanki ellerin hâlâ oradaydı.

Yokluğun konuştu;
''Ben buradayım,sen fark etmesen de.
Her gece kapını çalarım,
Çünkü unutamadığın her an,
Benimle yaşadığın bir hatıra olur.''

Gözlerim doldu.
''Niye hep gelir,hep döner?''diye sordum.
'' Beni hiç bırakmaz mısın?''

Yokluğun hafif bir tebessümle;
''Bırakmak... ben öyle bir şey değilim.
Senin hatırladığın her acıda,
Ben yeniden doğarım.''

Sessizlik çöktü.
Ama sessizlik konuşuyordu;
Geçmiş gecelerin yankısı,
Kaybolan sözlerin hatırası,
Ve yaşanmış hayâllerin gölgesi...

Sabahın ilk ışıkları geldiğinde,
Yokluğun kalktı sonra,aynı sessizlikle gitti.
Ardında soğuk bir oda bıraktı,
Ve ben,yine yaralı kalbimle kaldım.

Ama biliyordum...
Her gece olduğunda,
Saatler suskunluğa gömüldüğünde,
Yine kapımı çalacak o tanıdık misafir.
'' Her gece kapımı çalacak,
Ve ben her defasında açacağım.''

Tıpkı içimde kırılmış bir saat gibi,
Zamanın kendisi dokundu.