Yok Şiiri - Çöldeki Martı

Dünyanın sırtına saplanmış bir urum ben
18 senedir dönüyorum
Titrek ellerimle ikiye bölüyorum her şeyi
Gelmişi ve geçmişi
Esrikçe düşüncelerle savaştan mağlup beynim
Bu kaybedişin hatrına susuyorum
Çizgiler alay ediyor benimle
Ve nüksedilmiş yalnızlığımla
Kendi külümü tutuşturuyorum
Fakat ben anka değilim
Geç oldu bu gerçeği fark edişim
Difüze ediyorum ölümün tamtamlarını
Boğulacağım sanırım diyorum kendi kendime
Güçlü birisi değilim sanılanın aksine
Balığı değil kendimi bulana kadar
Kızıldeniz bu gece odamın içinde
Fakat ben Musa değilim
Denizleri yaracak bir asam YOK
Su boyumu fazlasıyla aşıyor
Saat ölümü beş geçiyor
Ve yine de ben batmıyorum
Sular yükseliyor
Artık maviyi herkesten çok daha iyi görüyorum
Balık kayıplarda
bense sularda..
Ve bu hikayenin devamı YOK
Dünyanın sırtına saplanmış bir ur'um ben
Gittikçe büyüyorum
Dar gelmeye başlıyor dünyam
Sığamıyorum..
Taşıdığım yüklerin ağırlığından bükülmüş boynum
Kendi kendime yetemiyorum
İnsan...
Kainatın en aciz yaratığı
İnsanlar ve takım elbiseli tanrıları
Fakat bazen durmayı bilmek gerekir
Bugün tam da burada
Duruyorum.