Yitirilmiş Rüya Şiiri - Kasım Kobakçı

Duruyordum bir zamanlar, yitirilmiş bir rüyada,
Geldi, geçti, ben kaldım rüzgarların ardında,
İşte o an fark ettim ki, boşluklar içimde yara,
Unutmak istedikçe, daha da derinleşen bir yalan.
*
Bir yanda uçsuz bucaksız denizler, diğer yanda ben
Yalan söylüyordu denizler, bense bir doğruyu arayan,
Her sabah, gözlerimde açıyordu gelincikler,
Ne yapsam nafile, yokluğun sığmıyor bu kalbe.
*
Sönmekteydi içimdeki mum, sessiz bir yeminle,
Anlamsızca doluyordum, boşalan bir şişeyle,
Sular yükseliyordu, batıyordu her şey denizde,
Gülüyordun sen ise, ben okyanusta boğulurken.
*
Ne gariptir ki, her şey değişiyordu bir anda,
Günler soluyordu, gecelerse büyüyordu anlamsızca,
Oysa ben, sadece bir ışık arıyordum, bu karanlıkta,
Yokluğun bir girdap gibi, çekiyordu beni okyanusta.
*
Ne kadar koşsam da yetişemiyordum sana, gerideydim,
Yıldızlar kayıyordu, ben ise gökyüzünde kaybolmuştum,
Bir zamanlar ışık saçan yıldızların, şimdi hiçbiri yoktu,
Bütün hayallerim, yokluğun gölgesinde bir hayal olmuştu.
*
Ağlayan bir bebek gibi çaresizdim, ellerim bağlıydı,
Sen ise, uzak bir adada kahkahalarla dans ediyordun,
Kimseye bir şey diyemiyordum, susuyordum sadece,
Herkes gülüyordu, bir tek ben ağlıyordum her gece.
*
Bir fısıltı gibi yayılıyordu, acılarım bu dünyada,
Sözcükler boğuluyordu, bir nehrin sonbaharında,
Sadece sen anlıyordun, sadece sen biliyordun bu yangını,
Ben ise, bu yangında tutuşan bir kağıttım, bir yalandım.
*
Gitme demiştim sana, sen ise gülüp geçtin sadece,
Gözlerinle bakıyordun, ama gözlerin bomboştu,
Şimdi yalnızım, bir yelken gibi rüzgarlarda,
Tek başıma, tekneyim ben bu dipsiz sularda.