Yitik Şiiri - Nilüfer Velieceoğlu

Bırakmış kendini yaşamayı; ne çok bencil olmuş...
Ne kadar da şaşkın bedeni ruhu uzanırken bana...
Beni yitirirse bulacakmış kendini
yitip gitmekteyim ben de ufalan bedende...
Kurtulmak gerek bu et yığınından o zaman başka severiz belki...
Belki özgürleşir istencimiz; kurtuluruz acılarımızdan...
Uyumak zorunda da kalmayız; yaşamı kolaylaştırmak için...
Sabaha umut bağlayanlar gecede bulur hep kendini...
Çünkü gece uyanır yorgun bedenden ruh...
Tutkuyla gecenin sessizliğini bozar acı çığlığı...
Özlemi fışkırır şimşek olur çakar, yağmur olur akar...
Sabaha uzanan yolda üşür bedeni
yeniden uyanır soğuk sabaha...

Mutluluğa erişemeyenler hep yaşamı kötüler... yaşam da bedeni... sonra aşağılar ruh bedeni ve terk eder...