Yirmi dört saat Şiiri - Celal Atay

YİRMİ DÖRT SAAT (Açık kalp ameliyatı geçiren Veyis Ağabeyime)

Ömrüm kadar,belki daha uzundu
Sedyeyle gittiğin yirmi dört saat.
Yeniden yaşadım çocukluğumu
Yılları düşündüm yirmi dört saat.

İkiz değil ama,ikiz gibiydik
Birlikte acıkır,birlikte yerdik
Tuvalete bile aynı giderdik
Onları düşündüm yirmi dört saat.

Yalnız abi değil,arkamda dağdın
Sürekli koruyan,kollayanımdın
Sen çocukken bile koca adamdın
Bunları düşündüm yirmi dört saat.

Neler bırakmadık,neler mazide
Tek odalı,küflü,fareli evde
Zihnimde canlandı hep perde perde
Geçmişi düşündüm yirmi dört saat.

Aynı sınıftaydık,sıramız aynı
Ortak kullanırdık,ders kitabını
Pantolon yamalı,ceket yamalı
Yokluğu düşündüm yirmi dört saat.

Daha çok küçüktük annem ölünce
Gözyaşımız sel olmuştu günlerce
Teselli edenim sendin yine de
Onları düşündüm yirmi dört saat.

Odun,kömür yoktu,çetindi kışlar
Ac geçen geceler,çileli yıllar
Yine de dimdiktik,bu gün kü kadar
Maziyi düşündüm yirmi dört saat.

Seni öyle yorgun,bitkin görünce
Canımın yarısı koptu sessizce
Mevlam ya şifa ver,ya al beni de
Diyerek yalvardım yirmi dört saat.

( 18 Ocak 2007- ANKARA)