Filozof Sosyolog Şiirleri - Şair Filozof ...

Gecenin demi vurmuş yüreğime,
İçli bir şarkı çalıyor radyoda,
"Bir bahar akşamı rastladım size" diyor Zeki Müren,
Hayaller içinde yüzüyorum,
Yüzme bilmediğim halde!
Sana ilk rastlayışımı hayal ediyorum,

Gönlüme dar geldi yokluğun,
Kaçıp gitmek istiyorum,
Seni hatırlayamayacağım diyarlara..
Bırakmak istiyorum kalbimi, bıraktığın yerde.
Sonra bedenimde kalbimin olmadığı boşluğa her hissettiğim acıyla duvar örüp, kapatmak istiyorum o boşluğu,
Zihnimi de kalbimin yanına gömmek istiyorum. Dolaşmak istiyorum avare gibi

Bir gece gönül dedi: “Ey kalp, kime yanarsın?”
Dedim: “Bir isme, ama o isimde ben yokum.”

Sevda sanırdım tenin kokusunu,

O sabah, valizini toplamadan gitti.
Bir insan bazen hiçbir şeyini almadan da gidebilir; çünkü asıl gitmek, eşyadan değil, kendinden başlamaktır.

Arkasında bıraktığı odada hâlâ onun nefesi vardı.
Pencereyi açamadım. Gitmesin istedim o nefes, biraz daha kalsın…
Belki döner, dedim. Dönmedi.

Derin bir acıdır bu aşk bende,
gitmeyen, bitmeyen, dinmeyen bir acı...
Her nefeste biraz daha derinleşir,
biraz daha içime işler,
ve ben, o acının içinde kendimi bulurum.
Aşkın içinde demlenirim..

Rüzgâr saçlarını savurur Boğaz’da,
geceyi giyer üstüne sessizce.
Bir adım atarsın taşlarına,
kalbin yankılanır duvarlarında.

Beynin uydurduğu bir duygu muydu acaba aşk?
Yoksa sadece yaşayanı hissettiği ve anlamlandıramadığı görünmez BİR kafes miydi?
Sevdiğinin yüreğine mühürlendiğin bir ızdırap mıydı?
Neydi aşk?
Karşılıklı olduğunda güzelleşen,
İlgisini yitiren için çirkinleşen,

Ayrılığın Sessizliği

Bir cümle düştü dudaklarından,
son söz gibi ağır,
kapılar kapandı içimde,
ışıklar söndü birden.

Bir kış günüydü,
Soğuktu şehir,
Sen geldin — içim ısındı.

Bir bakış,

Bana kırmızıyı sevdiren kadın,
Bana teninde kırmızıyı sevdiren kadın...

Kırmızı bir kazak giymiştin o gün,
Dudaklarında gül kırmızısı bir ruj.
Zaman birden sustu, dünya yavaşladı,