Yıldızların Gölgesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Kuş cıvıltısıyla, dolu bu bahçe,
Bir yudum su gibi, yüzün gülünce,
Bir yüzen kayık, her büyük nehirde,
Ruhum bir martı, gözlerin denizde.
Yollar hep açık, göçmen sözcüklere.
Yaz yağmuru dokunur, kor alevde,
Senle tamlanır, her şey bu şiirde.
*
Taşın sesinde, bin yıldır uyuyan.
Fısıltısını duyarım, rüzgarın.
Bir dünya ki, hep içinde herkesin,
Bir okyanus, herkesin dünyasından.
Yelken açar, uzun gemi ufuktan.
Feryat bozar, sessizliği içimden,
Bir rüya gibi, akıp gider zaman,
Gökyüzü sessiz, su damlası hatrın,
Benimle konuşur, o eski aynan.
*
Beton bir orman, şehrin yorgun kalbi,
Sönük yıldızlar, ışıkları sisli.
Her gece masal, her sabah bir şarkı.
Akar hüzünler, bir şelale gibi,
Duruyor kederim, sığ dere gibi.
Karanlık odada, gece mehtaplı.
Kasaba ardında, tüm tepeleri,
Gökyüzü ressam, rüzgardan fırçası.
Rüzgar içime doldurur adını.
*
Bir kış akşamında, içim ısınır,
Odun ateşi gibi alevlenir.
Kuşlar uçarken, uzaktır diyarlar,
Güller açarken, sessizdir bahçeler.
Ağacın altında, tüm hikayeler,
Her çiçeğin üstündedir şiirler.
Bu nehirde akar, bütün anılar.
Ellerim mektup, kalbimde kitaplar,
Bu rüyada, her şey bir başkalaşır.
Sessizliğin sesi, nağme gibidir,
Yıldızların gölgesinde, sır saklar.