Yıldızlar Unuttu Adımı

Yıldızlar unuttu adımı,
geceyi savururken rüzgar—
ne bir ışık, ne bir umut,
sadece karanlık kaldı
gözlerimin derinliklerinde.

Bir zamanlar,
gözlerimden süzülen ışık,
göklerin kalbine dokunurdu;
şimdi yalnızca boşluk var,
fırtınalarla dolu.

Bir çağrı duydum,
ama sesim kayboldu sisin içinde,
yıldızlar, beni hatırlamadan
geceyi sarhoş ettiler.
Adım, bir zamanlar onların ışığında
yazılıydı—şimdi silindi.

İçimde bir ezgi kaldı,
gözlerimin mavisinde
dolaşan rüzgarla savrulan—
bir ad, bir gövde,
ve bir bakış yorgun,
göklerden düşen.

Yıldızlar unuttu adımı,
ama içimde bir huzur var,
belki de unutturulan
adımın gerisinde
yeniden doğacak bir ışık saklı.