Yetinmeyi Öğrendim... Şiiri - Döndü Dülger

Kimseler bilmedi,
Sustum sandılar.
Hâlbuki ben içime konuşmayı öğrendim.
Ben gündüzleri yaşayıp geceyle dem tutmayı,
Gündüz herşey yolundaymış gibi dik durup,
Karanlığa acılarımı tımarlamayı öğrendim.

Kimselere sezdirmeden,
Buzlanmış camlara gülümsemelerimi çizdim.
Eksik hikayeler yazdım sonunu bir türlü getiremediğim.
Kapılarımı hep kapalı tuttum,
Aralasam yine hüzün sızacaktı eminim.
Kalabalığın içinde en sessiz köşede durdum.
İyimisin diyecekler diye hep gözlerimi kaçırdım.
Çünkü cevabım dilimden yalana bürünürken,
Gözlerim her iyiyim sözünde beni ele verecekti.
Bir gülüşle örttüm ağrılarımı,
Bir iç çekişte gömdüm umutlarımı.
Zaman paslı bir fermuar gibi açılıp kapanırken dilimde,
Her geçti dediğimde biraz daha hüzün denizine daldım ben.

Yetinmeyi öğrendim.
Varken yok sayılmayı,
Köksüz bir ağaç gibi hayata tutunmayı,
Her mevsimde yaprak dökmeyi öğrendim.
Yüreğimde bir ceylan sürüsü varken,
Avcıya teslim olmayı.
Avuçlarımda sevgi tanecikleri tutarken,
Saklamayı öğrendim.
Kimseler bilmesin diye,
Ben yine rol yapmayı çok iyi öğrendim.
Bir tutam sevgiydi aradığım,
Şimdi kaleminin ucu kırık bir yazarım,
Son sayfanın son satırıyım,
Ve hâlâ okunmamış cümlelerime,
Söylenmemiş yalanlar aramaktayım...
Döndü Dülger