Yetimhanenin Penceresinde Şiiri - Veysel ...

Bir odada, yalnız kaldım, duvarda resimlerim,
Gözlerim hep onlarda, yorgun düşer her birim.
Yanımda kimse yok, boşlukta gezer elim,
Ama hep bir umut var içimde, bir sevda dilerim.

Bir ışık, bir sevda belki, kim bilir, bir hayaldim,
Umutla sarıldığım her düşte, kendimi kandırdım.
Küçük ellerimle sabahları, penceremden baktım,
Büyük dünyaları aradım, hayallere aktım.

Bazen rüzgarlar beni sarar, fısıldar derinden,
Bazen yıldızlar düşer hayallerime, gelir gökyüzünden.
Ama hiç kimse gelmedi, hep bekledim öylece,
O kapı çalsın diye, sabırla her gece.

Birinin sesini duymak, adımı söyleyen birini bulmak,
Yalnızlığın ağıtında, gözyaşımı yutmak.
Bir köşede, çocukların sesleri fısıldar ince ince,
Ama ben her gece, rüyalarımda babamı ararım gizlice.

Gözlerim yaşla dolduğunda, bir el gelir, siler,
Bazen yavaşça, bazen kırgın, kalbime hep inerler.
Yetimhanede büyürken, birçok duvar örüldü önüme,
Ama içimdeki dünya, değişmedi, geldi günüme.

Bir arayış, bir soruyla dönüp durduğum o eski köşe,
Beni bekleyen bir sevgiyi hep düşündüm, kalbimde ateşe.
Ama bir kez olsun görmedim, o yüzü bilemedim ben,
Bir düş gibi yaşandı her şey, sanki bir hiçtim ben.

Gözlerimde bir eksiklik var, bir boşluk, yıldızsız bir gökyüzü,
Ama yine de umut var, her sabah yeni bir şarkı söylerim özü.
Ve her gece, bir mum yakarım pencere kenarında loş,
Kimse gelmese de, bir umut ışığı, içimde coş.

Biliyorum, belki de benim yerimde başka bir çocuk,
Aynı odada, aynı pencereden bakıyordur, bir oyuncak.
Ve o da bekliyordur beni, ya da başka birini,
Bu hayatta kalmak için, bekliyordur birini.

Ama biz, içimizdeki umutla büyürüz sessizce,
Her şeyin içinde bir eksiklikle, her hece.
Ama yine de, bir gün o kapı çalacak biliyorum,
O gün gelene dek, umutla bekliyor olacağım.

Bu soğuk duvarlar, sessizliği kollar,
Her bir fısıltı, kalbimi yakar.
Uyurken bile rüyalarım ağlar,
Bir annenin şefkatine hep ağlar.

Gecenin karanlığı ruhumu sarar,
Ay ışığı bile acıma yarar.
Küçük bir yorgan altında titrerim,
Kimse bilmez bu derin kederim.

Yastığım sırılsıklam gözyaşıyla,
Her damlada bir hasret, bir feryatla.
Küçük bir resme sarılırım, umutla,
Belki bir gün, kavuşurum bahtımla.

Sessiz adımlarla geçer zamanım,
Bir gölgeyim sanki, hiç yok adımlarım.
Bu yetimhane duvarları şahidim,
Benim gibi nice ruhlar, sessiz benim.

Gözlerimden akan yaşlar, bir sel oldu,
Umudum, hayallerim, hepsi soldu.
Ne zaman gülecek bu yüzüm, ne zaman,
Biter bu acı, söner bu yürek yangınım.

Duvarlarda yankılanır sessiz fısıltılarım,
Boğazımda düğümlenir her bir nidalarım.
Bitmeyen bir bekleyiş, bitmeyen bir acı,
Yetimhanede geçen her an, bir sancı.

Bir gün gelecek biliyorum, içimdeki umutla,
O gün o kapı çalacak, kavuşurum bahtımla.
Bir el uzanacak bana, sıcak bir ses,
"Gel yavrum" diyecek, bitecek bu sonsuz nefes.

O güne kadar bekleyeceğim, her gece her gün,
Kalbimdeki umutla, gözlerimdeki hüzün.
Sen gelene kadar, bu yürek hep yanacak,
Hasretin ateşi, beni hep saracak.