Yeter Şiiri - Kasım Kobakçı

Yeter...
Söz dinle artık, ey yalnızlığın şairi,
Duyguların çorak ovası,
Yeter, Tanrı aşkına yeter...
*
Çizme...
Yeniden hayalleri, fırçam,
Sen ki, yıkılmış bir kentin tozu,
Hangi ışık aydınlattı ki, sendeki karanlığı,
Yeter çizme yeter...
*
Ne olur, böyle şiddetle vurma göğsüm,
Titriyorum, yok olacağım,
Gel sevme, koyma araya yabancı bir teni,
Sevmez bizi,
Biz seninle, kapkaranlık gecelerde,
Boğazımıza düğümlenen, çığlıkların sessizliğini yaşadık,
Biz ki, istenmemenin nedeni,
O yitik çocuk...
Hangi çiçek, açar ki bize,
Yeter ve yavaşla göğsüm...
*
Donuk olma ruhum, alışkınsın sen,
Yazdırtma bize acıları,
Ruhum...
Sen ki, terk edilmiş bir bahçe,
İçinde, kurumuş umutları saklayan,
Hangi yaşam, kucak açacak sana,
Ey sessizliğin kuyusu,
Yeter...
*
Hey bakışlarım, kapat pencereleri, ağlama ne olur,
Kapat aşka gözlerini, körsün sen,
Ama kal...
Başlama ey dudak,
Dilsizsin sen, ki aşk ta dilsiz,
Hislerle ilgili tüm sözlere, dilsiz kal...
*
Nedir bu titreme,
Ruhum, sen mi heveslendin aşka,
Sen ki, ne yaralar taşıdın zamanında,
Yeniden mi, yeter ne olur,
Yüreğim, ne olur alma aramıza bir eli,
Biz seninle acıya yoldaşken, gelme üstüme,
Yeminle sevmez bizi...
Olma, sonum olma.