Yetenek Şiiri - Kasım Kobakçı

Yaratıcı, her kişiye yetenek vermiş,
Sadece, çok fazla kısmeti olana,
Kimine, kolay yaşam armağan etmiş,
Kimine hırs vermiş, sığmaz avucuna.
*
Ayrıldım yurdumdan, on dört yaşımda,
Dolaştım epeyce, hep kendi başıma,
Hangi işe el attıysam, kader karşımda,
Çaresiz kaldım, çözülmez sırrıyla.
*
Yabancı kaldım, kimse yardım etmedi,
Basit bir işçi oldum, kazanç yetmedi,
Ev geçimi, hiç de düzgün gitmedi,
Suyumuzu kestiler, kaldık susuzluk ile.
*
Tuhafiyeyi denedim, ama olmadı,
Deri işine girdim, biçtim olmadı,
Kumaş dükkanı açtım, ama olmadı,
Hep ürünleri eskittim, zaman tozu ile.
*
Mobilyacıyken, eli kaptırdık bıçağa,
Simsar oldum, yoksulluk çöktü sokağa,
Pastacı oldum, fırın alev aldı anında,
Varım yoğum, harcanıp gitti kül ile.
*
Eczacı oldum, arttı hastalıklar,
Ziraat mühendisi oldum, ağır geldi iklimler,
Müzisyen oldum, koptu bağlamamdaki teller,
Dinleyenler sitem ettiler, hüzün ile.
*
Manav oldum, hep çürüdü sebzeler,
Ayakkabıcı oldum, acemi dediler,
Çiftçi oldum, ters gitti işler,
Aylar yıllar geçti, ıslak kış ile.
*
Tabakçı oldum, hep bozuldu deriler,
Tüccar oldum, kayboldu bütün kervanlar,
Bakkal oldum, uzaklaştı bütün alıcılar,
Başka bir şey yapsam, hangi umut ile.
*
Demirci oldum, herkes beni azarladı,
Gürültüden, komşular şikayete başladı,
Çöp toplayıcı oldum, halk beni taşladı,
Temizlerken, sokaklar doldu pislik ile.
*
Nalbur oldum, kimse bana uğramadı,
Saatçi oldum, sağlam saat kalmadı,
Parçaları sattım, bir kimse almadı,
Tüccara verdim, bin bir dil döke döke.