Yeşil Gözlerinle Bakda Öleyim

Gece yarısı şehri sessizliğe gömülmüştü. Gönlü dar, ruhu yorgun bir adam, sokak lambalarının soluk ışığında yürüyordu. Her adımı, geçmişin izlerini taşıyordu; her adımında kalbine saplanan bir hasret vardı. Yeşil gözleri gözünün önünden gitmiyordu; o bakış, ona hem hayat vermiş hem de derin bir acı bırakmıştı. Onun yanına gelmek isterdi; dileklerini, dualarını, sessiz çığlıklarını ona iletmek isterdi. Ama her defasında araya giren mesafeler, kaderin koyduğu engeller, adımlarını yavaşlatıyordu. Gönlü, sadece ona ait bir dünyada çırpınıyor, tenini, gülüşünü hatırladıkça acısı daha da derinleşiyordu. Geceyi yalnız geçirse de, gözleri o yeşil bakışlarda bir umut arıyordu. Kimi zaman bu umut, hüzünle karışıyor, kimi zaman ölüme varacak kadar yoğunlaşıyordu. Gözleriyle onu bir kez daha görmeyi, varlığını hissetmeyi, her acısına rağmen kalbine dokunmasını diliyordu. Ve sonunda, yalnızlığının ortasında sessiz bir karar aldı: “Ne kadar uzak olursan ol, ne kadar acı verirsen ver… yeşil gözlerin hep benimle olacak. Her adımımda, her nefesimde seni taşıyacağım.” Karanlık sokaklarda yürürken, ruhunda bir yanardağ gibi yanıp sönen o aşk, acısıyla birlikte onu hayatta tutuyordu. Hasretinin derinliğinde, aşkı ölümsüzleşmişti.