Yenilginin Şaheseri Şiiri - Huban Asena ...

Bir kuş öldü avuçlarımda
Kanatları kırık, tüyleri matem.
Ama bilirim
En güzel uçuş,
Düşüşün eşiğinde başlar.
Toprağa değdiği an,
Gövdesinden fışkıran filizler
Gökyüzüne bir meydan okuma yazdı
"Yenildim, ama kök saldım!"

Geceleri bıçak sırtında yürüdüm,
Ayak izlerim kanla çizilmiş bir harita.
Her adım, bir çığlığın harfine dönüştü
Ve sessizliğim, şehrin duvarlarını yıkan bir ultrason dalgası.
Bilirsin:
En sessiz direniş, en gürültülü devrimdir.

Bir ayna kırdım
Kalbimin üstüne parçaları toplarken,
Her kesik bir yıldızın doğuşunu fısıldadı.
Yaralarımın içinde gezinen ellerin,
Uzayın soğukluğunu taşıyor.
Ve ben,
Bu donmuş dokunuşlarla
Ateşi yeniden icat ediyorum.

Şimdi soruyorum
Hangi zafer, yenilgiden daha çok yakar?
Hangi zafer, bir ömrü bu kadar yoğun ve bu kadar yalın özetler?
Bir resim yapıyorum küllerimden
Fırçam kanıyor, boyam hüzün.
Ama biliyorum
En unutulmaz tablolar,
En çok acıyla karışan renklerden doğar.

Ben ki düşüşlerimin heykelini diktim,
Şimdi o heykelin gölgesinde dinleniyorum.
Ve biliyorum, yarın bir rüzgâr esecek
O zaman anlayacaklar
En görkemli zafer, en derin yarıktan sızar!