Yeniden Dünyaya Gelseydim

Yeniden Dünya’ya gelseydim,
köy yollarında koşardım çocukluğumda,
çimen kokusu sarardı dizlerimi,
toprak ellerimi kirletirdi,
pırıl pırıl olurdu kalbim ama.
Taş sektirirdim bir dere kenarında,
gökyüzüne bakar,
bulutları gemi yapar,
kaptanı ben olurdum.
Ve annem,
sıcak ekmeğin kokusuyla çağırırdı eve,
babamın alnında ter,
umut ışığı olurdu gözlerinde.

Yeniden Dünya’ya gelseydim eğer,
bir meydanda yankılanırdı gençliğim.
işçi grevlerine koşar,
ellerimi kaldırırdım havaya.
Özgürlük türküsünü söylerdim.
Aşkla yanar,
evreni değiştireceğime inanırdım.
Sevgilime sarılırken deniz kenarında,
“Daha güzel bir dünya kuracağız bir gün” derdim.
Şehrin gürültüsüne yorgun kalbim
doğanın sesini duyardı.
Ve ben bilirdim:
gençlik, kendini yaşamak değil,
sırtında taşımaktır tüm insanlığı .

Yeniden Dünya’ya gelseydim,
emeğin türküsünü söylerdim.
Fabrikanın kapısında işçileri selamlar,
bir okulda harfleri öğretirdim.
Ve toprağı sürerdim bir tarlada.
Yaşamanın değerini
paylaşımın içinde bulurdum,
Ekmeği bölerken bir sofrada.
bir masada barışı konuşur,
saçlarını okşardım bir çocuğun.
Ve derdim ki:
“Sadece nefes almak değildir yaşamak,
ekmeğine katık olmaktır dostumuzun.”

Yeniden Dünya’ya gelseydim eğer,
daha geniş bakardım yaşlanınca dünyaya.
Savaşın külleri arasında
barış çiçeklerini görmeye çabalardım.
Gülüşünde tüm çocukların
sessizliğini yenerdim ölümlerin.
Bir torunun avuçlarında ısınırdı belki
Titreyen ellerim.
Bir kış akşamı,
ateşin çıtırtısında anlatırken yıllarımı,
gözlerimi kapadığımda
tüm renklerini taşırdım evrenin.

Ve bir ses,
yüzyıllar ötesinden,
kalbinden yükselirdi insanlığın:
— “Gerek yok yeniden dünyaya gelmene!
her sabah yeni bir doğuş
Her kavganın sonunda barış,
her karanlığın ardında bir güneş doğuyor.
Çocukların gözlerinde.”
bir insanlık parıltısı fışkırıyor.

Biliyorum ki:
Hayat bir defterdir;
sayfalarını mevsimler yazar,
satırlarını insanlar…
Ve biz,
bu dünyada yeniden doğmak için
başka bir dünya beklemeyiz.
Oysa bilsen,
her sabah yeniden doğarız
dünyaya geliriz yeniden.