Yegane Hazinem Şiiri - Kasım Kobakçı

Camekan ardındaki, cansız bedene tutkunum,
Kimseler anlamaz, nasıl tuhaf arzu.
Mağaza vitrinindeki, o duruşa adanmışım,
Bakışları camdan, tebessümü plastikten.
*
Profil fotoğrafım döngüde, sürekli gülen surat,
Monitörün soğuk ışığında, ısınıyor ellerim.
Yazdığım tüm mektuplar, taslaklarda çürüyor,
Dijital mabedimin, biricik tek ilahısın.
*
Reddedilmiş bütün aşklar, garajımda hurda.
Paslı metal kokusu, terk edilmiş oyuncak bebek.
Yırtık sayfalardan, müteşekkil kutsal metnim!
Solgun renkleri mevcut hepsinin, flulaşmış hatıralar.
Gecenin ortasında, onlara serenat yapıyorum,
Yarasaların o acımasız alkışlarıyla.
*
Cemiyetin ölçütleri, demirden parmaklık,
Anlaşılmayan her tutkuya, yaftası hazır da:
Saplantı, maraz, ayıp, sonuçta her şey kayıp.
Etiketler havada, cirit atar para da.
*
Varsın yadırgansın bu sevda, bu bağlılık.
Benim hakikatim bu, neon tabelalar altında,
Çatlak porselenlere, fısıldanan sırdır.
Başkasının attığı, benim yegâne hazinem.