Bir kadın eskiden yaşadığı evi taşlıyor ağlayarak
Kadınların taş olup oturdukları o yerlerde ben sana ev oldum
Herkesin toprağına gömülmek arzusu taşıdığı yas günlerinde
Mezarım da sensin evim de
Camı çerçeveyi kırsan da geçmeyecek tanıyorum bu acıyı
Kalbini tutuşturan bu koru
Yedi ırmaktan su taşısan söndüremesin
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta