Yazık İnsan Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Herkesle kavgalı
Dünyayla kavgalı bir adam...
Ne verebilir bir kadına?
Kendini bile düşünmeyi unutmuş bir kadın...
Ne verebilir bir adama?
Cepten yemek bir yere kadar değil mi?
Bir yerden sonra kusurlar vurulmaz mı yüze?
O şokla dona kalmaz mı insan,
Aşığı yüzüne kusurlar silsilesi çarparken?
"Meğer böyle düşünüyormuş yıllardır..."
Ne zannettin be?
Sen bile bilmiyordun ki neler düşündüğünü.
Konuşmadı ki daha önce sana.
Sen de çekindin sormaya
Ve ilk duyduğun düşünceler bunlar olmadı mı kendin hakkında?
"Halbuki önceden böyleydi..."diyebileceğin
Bir tane hatıra yok aklında.
Var, var elbet...
İlk bir kaç zaman...
Fakat;
Öncesini şimdi gördün, sonrası da zaten şu an.
Pişman olur insan...
Kimdi şimdi bu gözlerine hem sitemkâr hem tehditkâr bakan?
Yıllardır sevdiği mi bu insan?
Rüzgar gibi değil mi bu insan?
Kışın seni sarıp sarmalamaz mı?
Yazın terk eder ama varlığını belli etmez mi?
Deli etmeye yetmez mi bir insanı?
Ve şimdi Mart,
Yılın en boktan ayı...

Hiçbir şey eskisi gibi değil...
Gelmeyecek olanı beklemek,
Geldiğine mutsuz olmak için geleni beklemek,
Bir kere olsun dünyayla kavgasına seni karıştırmayıp,
Sevgi sözcüklerine bir kıçlık yer açmamış olanı beklemek...
Bir kere gururuna yenilmemiş
Haklı olsa bile bir kereliğine haksız olmamış,
"Ne de olsa geri gelir..." demiş olanı beklemek...

Misal;
Eğer beklemiş olsam...
Bekle der miydin bana insan?
Eğer bir çıkarım olsaydı bu cümlelerden,
Şimdiye kadar almaz mıydım sanıyorsun insan?

Eskiyi özleyip de çar ve çur etme zamanı.
Güzelliğine yazık insan!
Ruhuna yazık insan!
Şimdine yazık, sonrana yazık insan!
Yazık kadın!
Çok yazık...