Artık yazasımda gelmiyor hiç.
Yazsam ama yazmasam gibi bi his var içimde, kelimeler tükendi, sana yazdığım kalemin mürekkebi tükendi,
ben tükendim. Yalanlarınla harcanan gençliğe, kurulan hayallere sitemkarım bu gecede, neyin kafasını yaşıyorum,nerde yaşıyorum, ne yaşıyorum, nasıl yaşıyorum hiç bilmiyorum. Ölüden farkım yok tek mutluluğum siğarama aldığım çakmağı yan yana görmek. Oda sürekli yanıyor,senin beni yaktığın gibi,yazılan onlarca mektupu yaktığın gibi. Ellerim titriyor durduramıyorum kendimi yumrukladığım ağaçlar hesap soruyor benden,nasıl olurda kendi canım yanarken onların canınıda yakmışım. Ki kendimi sorgular oldum. Kendimden korkar oldum. Aynadaki ben, ben değilim sanki, Ağlamaklı geceler,haram olan gündüzler devrilen onlarca şişeler, hayatın bize bir oyunumuydu yoksa verilen bir cezamı? Kaç kişi bu duyguları yaşar, kaç kişi destek olur, kaç kişi yanında olur hiç bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum. Aslında canım diyenlerin daha çok can sıkıntısı verdiği hayatta yalnızlık bence en büyük etkendir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta