Yaşasaydın Hayatı Şiiri - Kasım Kobakçı

Gelmeyi bildi herkes...
Gelip gitmeyi...
Neydi gitmek...
Son bulup tükenmek mi?...
Tükenmeyecek bir hayat mı?...
Geleceğe inatla, devam etmeyi bilmemek mi?...
Bir yolcuyduk biz de o yollarda...
Bilemedik yönümüzü...
Çalıştık çalıştık da...
Çalıştığımızı da kazanamadık...
Başlangıçlarda...
Kesildi cümleler...
Boş kitaplara mı, teslim yaşanılanlar?...
Dur kalem...
Hey aklım, söz senin...
Hayatlar kadar, derin mi kaldın özünde sen?...
Haydi araştır, bul dedi aklım...
Akıl, gerçeği mi bulamadı?...
Yazılanlar misali, bu yaşam benim değil mi?...
Sus dedi tarih, sus da anla...
Geçti seneler, değil mi?...
Aklın yok saymasına mı, yenilirdi gerçekler?...
Ben uslu uslu, yazılırım dedi biri...
Usunu kaybeden, kalem mi akıl mı dedi?...
Kâğıda dökülen kelime...
Aklın oyununa gelen, yaşam mı deli?...
Yaşamı terk eden, akıl mı divanenin biri...
Anlatmak değil, anlamak yaşamın işi...
Yaşamak, akmak kadar...
Durmak kadar, uzun bir öyküydü...
Kaç yazar tamamlayamadı bölümü...
İsimsiz yazılan, bir eser misali...
Tanıtamadı kimliğini...
Özünün sesini yaşamadan mı, ilan edemedi biri?...
Bir yaşamın, bu koşuda bitişi misali...
Yaşanamamış kimliklere...
Demiş, çok yaşam var biri, olmazsa diğeri...
Öz demiş, beni tanımaman ne acı melankoli...
Ben tektim, bedende...
Kimliğinde, beni de yaşasaydın...
Yolcuyken, özünü de anlardın belki...
Gitmek, bitmek değildi...
Özden bilseydin yaşamı...
Duran resimler silinse de...
Yüzünün duruşunu...
Kimliğine yazabilseydin...
Gitmek bitmek değildi...
Kimliğinde, özünde, yaşasaydın hayatı...