Yaşanamamış Bir Sonun Kıyısında

Bir son yazamadık biz.
Çünkü hiçbir hikâye,
yarım kalan bir bakışla bitmezdi aslında.
Biz susarak ayrıldık,
hiç başlamamış bir şarkı gibi
notasız,
yarasız ama kanayarak…

Elini son kez tutup veda ederken,
son bir yaralı bakışla
‘kal’ diyemedin gözlerime.
Oysa bilirdin,
bir kelime bile yeterdi kal demeye.
Sen sustun ve yürüdün.
Boğazımdaki düğümle
izledim ufuktan kayboluşunu.

Belki bir banka oturacaktık seninle,
yorgun bir ilkbaharda.
Ellerimiz ceplerimizde,
ama kalbimiz dışımızdayken konuşacaktık.
"Geç mi kaldık?" diye soracaktın.
"Hayır," diyecektim,
"sadece başka bir zamanın çocuklarıydık biz."

Olmadı.
Ne birlikte yaşlanabildik
ne de aynı kâğıtta şiirleşebildik.
bütün kaygılar su kaynattı içimizde,
ama hiçbir fincana dökülmedi korkularımız.

Ben seni en çok,
sana dokunamadığım için sevdim.
Ve sen,
tutsak olduğunu düşündüğün halde
kalbimin tam ortasında yaşadın.

Şimdi her şey geçmiş gibi,
ama aslında hiçbir şey geçmedi.
Çünkü bazı aşklar,
mutlu sonsuzlukla başlar,
mutsuz sonla biter.
Ve bazı devrimler,
hiç yapılmadan da yenilir.

Sen hâlâ
adını herkesin bildiği ama
acısını kimsenin bilmediği bir kadınsın.
Ben hâlâ
sana yazdığı şiiri kimsenin okumadığı çakma şairim.
Birbirimize tekrar varamadık.
Ama bil ki:
Bu da bir varoluştu.

Ve bazı sonlar,
bir bedeni değil kalbi intihara meyleder.