Yarın Şiiri - Recep Özden

Bir hayal düşledim. O ihanet yoktu. Baştan aşağı bambaşka bir dünyaydı. O kadar pürüzsüzdü ki, çok zorladı düşlemesi. Bir kız çocuğu, bir Pera, bir ev güneş giren, bir de hayaleti... Hayaleti diyorum çünkü hayallerimde bile öldürdüm onu. En güzel yarınlarda yüzü yok artık.

Bir ülke var mesela, yemyeşil bazen, bazen masmavi. Mavi derinlerde bir hareketlilik görünüyor, ama ışığı göremiyorum. Hareketlilik dalgaları, gönlüm de bir hayali çiziyor o resme. 3. boyuta geçemiyorum. 2 boyutlu tüm hayallerim. Duvarda asılı duruyor. Hangi duvar diye sormayın, yıkılmayan bir tane duvar kaldı, ona da sırtımı yaslamaya kıyamıyorum.

Neden yıllar sonra? Sevgi olmadan yıllar büyümez mi? Büyüse bile, insan gibi, sonunda hep küçülüyor yıllar. Son acımasız günlerin hep ümitli olmasına dayanamıyorum. O günleri, cenazede gülen insanları izler gibi izliyorum. Saygınız kalmamış, sevginiz kalmamış, hayalleriniz hep 2 boyutlu. Kandırıyoruz kendimizi. Yapmayın. Hangi yıl duvarda asılı kaldı ki bugüne kadar, ümitler kalsın?

Nefes alıyor muyum? Unutuyorum bazen. Seneler geçtikten sonra ciğerlerimi alkışlıyorum. "Vay be!" diyorum, "Nefes almadan da yaşamayı biliyormuşsun." Yaşadık, yıllar şahit... Yalancı şahitlik yapıyorlar. Balon gibi şişen ciğerlerim onlara gerekli cevabı veriyor.

Kalbim yaralı, gönlüm yaralı, gözlerimde çiğ damlası ama yine de gözlerimde umut haresi... Aram açılmadı yani yarınlarla. Sadece tanışıyoruz. Gittikçe daha da seviyoruz birbirimizi. Nihayetinde emek olmadan sevgi olmuyor. Nihayetinde bir hayal bir yarına yeniliyor. Ve nihayet bir gün uyanıyorsun o derin uykudan.

Günaydın.