Yaren Şiiri - Filiz Turan

kimsesiz sessiz bir deniz kenarı
dalgalar vuruyor ardı ardına sahile
çıplak ayak koşası geliyor içinden
bulutlar gömeç gömeç serpilmiş
Gökyüzü masmavi bir yorgan
Esen rüzgarla savruluyor çiçek kokuları
Uzaklarda gözüküyor papatya tarlaları
Kuşlar özgürce maviliklerde kanat çırpıyor
Çayırlara uzanmış suzan gökyüzünü seyrediyor
Kuşlar kadar özgür olmak nasıldır diyor
Karşı tepede gözüküyor bir ulu çınar
Gölgesinde onu seyreden bir yaren var
Suzan sesleniyor yarene gücünün yettiğince
Ama gelmiyor yaren uzaklardan bakıyor
Suzan bir demet papatya ve gelincik topluyor
Soluğu tükenene kadar ulu çınara koşuyor
Oysa yaren gitmiş çok uzaklara
Çiçekleri bırakıyor ulu çınarın altına
Elbet gelir diyor bir gün tekrar buraya
O zaman alır çiçeklerimi kurumuş da olsa
Kesilen soluğunu dinlendiriyor çınar altında
Açıyor usulca gönül sandığını orada
Savruluyor rüzgarda silinmiş hatıralar
Rüzgar ne varsa bir bir alıp götürüyor
Sadece gönül sandığını dolduran hasret kalıyor
Yüreği sızlarken yanı başında yareni görüyor
Birlikte açıyorlar gönül sandıklarını yaren ve suzan
Savuruyorlar rüzgarın önüne ne varsa eskiden kalan
Anıların ağır yükü uçup gidiyor omuzlarından..
Nice güzel yeni sevdalar var yüreklerini dolduran..

1 mayıs 2002