Dünya yaratılırken koptu kıyamet,
Bir başlangıç, bir son, iç içe girmiş.
Zerrelerden evrene yükselen feryat,
Hem doğum sancısı, hem ölüm sesi.
Gökler yarılırken, yıldızlar düşer,
Denizler coşarken, dağlar savrulur.
İnsan doğarken, kaderi çizer,
Hem umut çiçeğidir, hem acı tohum.
Zaman bir döngü, tekrar edip durur,
Başlangıçlar sonlara, sonlar başlara.
İnsan hem yaratır, hem de yok eder,
Hem cennet bahçesi, hem cehennem ateşi.
Her an bir tecelli, her an bir sırdır,
Evrenin kalbinde, aşkda yanarım.
Hem varım, hem yokum, hem bir, hem bir sır,
Kemter Abdal'ım, Hakk'da varımdır.
Kayıt Tarihi : 22.4.2025 12:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, evrenin yaratılışından insanın varoluşuna uzanan geniş bir perspektifte, zamanın döngüsel ve paradoksal doğasını, zıtlıkların bir arada varoluşunu ve ilahi olanın sonsuzluğunu derinlemesine ele almaktadır. Şair, yaratılış ve kıyamet, doğum ve ölüm, başlangıç ve son gibi zıt kavramları iç içe geçirerek, evrenin ve insanın varoluşsal sırlarını ve sürekli değişimini vurgular. Zamanın lineer algısının ötesine geçerek, ilahi nazarında tüm zaman dilimlerinin eş zamanlı olarak var olabileceği fikrini işler. İnsanın hem yaratıcı hem de yok edici, hem cennet hem de cehennem potansiyeli taşıması gibi zıtlıklar üzerinden, varoluşun karmaşık ve gizemli doğasına dikkat çekilir. Her anın ilahi bir tecelli ve sır olduğu vurgulanırken, şairin ilahi aşkla yanışı ve nihayetinde Hakk'da var oluşu, tüm bu döngülerin ve zıtlıkların ötesinde bir birlik ve teslimiyet arayışını ifade eder. Şiir, zamanın göreceliği ve ilahi olanın sonsuzluğu bağlamında, varoluşun derin anlamlarını ve insanın evrendeki yerini metafizik bir bakış açısıyla sunmaktadır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!