Yapraklar Şiiri - Cumhur Boratav

-ağrıdan soluğum kesildiği zaman istiyorum O’nu, kendimi insan hissetmediğim zaman;
duvara vurduğumda elimi kaldırıp zorla, hem de ne hissedeceğimi bilmeden (ah hiç olmazsa kendi yarattığım acıyı) ,
hiç bir şey ama hiç bir şey hissedemediğim zaman;
kendimi düşleyemediğim, karşımda duran kapıdan usulca içeriye süzülüp ağırca ve sopsoluk yere saçıldığımı göremediğim zaman;
eksik kaldığı zaman ve eksik kalmayanın ne olduğunu düşünemediğim,
başkalarının giysileriyle çırılçıplak, bir hayalet gibi bir anda kendi gözlerimde beliriverdiğim;
ah başka yerde olamadığım,başka yerde olamadığım zaman istiyorum O’nu,
bir insanın, senin imgeni, O’nu.-

az önce geldiler, susuzluğumu giderdiler
onlara teşekkür ettim, güldüler
yemeğimi koydular önüme: ekmek.
anımsadım bunu, heyecanlandım
gözlerim doldu, sordum:
“aralarında yaşadığım insanların
tarlalarından geldi değil mi bu? ”
onlara teşekkür ettim, yanıt vermediler
ve anladım, sustum
ama artık kimse yoktu
sadece ben ve ekmek
iki hayal gibi betonun üstündeki suyun

niye böyle acı çekiyor gövdem
suç nereme gizlenmiş
daha kaldı mı
ayak tırnaklarımdan çekip çıkardılar onu
ve ellerimden
en duyarlı yerlerimde sinirli karıncalar dolaştı
ve tamamlandı heykel en kısa sürede
parmaklarının ucuna kadar kımıltısız
kırık omuzlu
ve güneş ve su ve insanlar
sert elleriyle sevmişti onu
hiç bir anı, hiç bir sözcük
imgelerini besleyecek bir nesne
bırakılmamıştı konduğu dar meydana
kafası düşünemeyecek kadar yorgundu
nereye gizlenmiş suçu, nereye gizlenmiş suçu...

iniltiler duyuluyordu hala, biraz sonra
o geldi yaşadığım yere
yürüdükçe kısalan gövdesiyle
karanlıkta ayak sesleri
su damlaları gibiydi kulaklarımda.
yüzümü göremedim,
kollarım saklıyordu yüzümü.
ağır kapı gıcırtısı, hissetmeyen yüreğim
birden bir ses duydum karnımda
güçsüz, kapıyı açamayan bir inilti sonra
bir küfür ve uzayan gövdenin sesi
ve uzaklaşan düşüncelerim
ve anladım
uzaktan iniltiler geliyordu hala
benim iniltilerim.

önce dudağıma değdi sonra gövdeme
toprağı öper gibi
siyah, simsiyah, verimli;
“yeni döller barındırır içinde bu gövde
yeni düşler”
önce koluma yerleşti
karnıma, bacaklarımın arasına
çırılçıplaktı
ve duvarın çizgileri kadar yakın
ve gövdemden daha sıcak
tutkuyla sevdi beni, sevişti
bütün bir gece ve geldiği gibi gitti gündüze yakın
uyandım, geceydi duvarların arasında ertesi gün

nereye gidiyoruz buradan
nereye götürüyorsunuz beni
gece bitti, başka hangi geceye
hiçbirşey kalmadı işte öteden bu yana
herşeyi yeniden öğrendim diye mi
bu yeni korkutmaca
nereye götürüyorsunuz beni
tam sevmişken yerimi.

ışık, dağılan görüntüler
uykusuzluk, tedirginlik
ayaklarımı sürüyorlar, kanıyor
derilerim, iz bırakıyor
aldatıcı sessizlik, kaba sığmaz, derin
arkamdan beni izler gibi
uzun, yorucu ve denetimsiz
bir su damlıyor, kesiyor soluğumu
küçülmüş gözbebekleri
şaşkınlık, hayallerimden alıyorlar beni
ve uykuya sürükleniyorum kollarında
sallıyorlar, kalkıyor başım
ışık, karışan biçimler
sürünüyor bacaklarım iki yana açık
ayaklarım çıplak
deri döküntüleri ve iz gibi duruyor ardımda
dört duvarlı küçük bir karanlık.

ah, soluğuma yakın durmalısın şimdi
tükenebilir çünkü her an
söyleyemem sana istediklerimi
sesim asılır kalır karanlıkta
bir hayalet gibi ve seni bekler
beni bulamayınca onu alıp götürürler
oturturlar ışığın altına
ama öğretemezler insan olmadığını
öğretinceye kadar tutmak isterler
dikbaşlıdır, öğretemezler

ah, soluğuma yakın durmalısın şimdi
tükenebilir çünkü her an
ve kapalı kalır
duyamazsın bir daha sesimi.

(Uzağa Gidenin Şarkıları - III. Bölüm -Yapraklar-)