Yanma Şiiri - Necip Fazıl Taşkın

Ormanda süzülen bir dalım
Yapraklarım ahenkle sallanıyor
Rüzgarla dans ediyor
Batıdan gelen esinti
Doğuda açan güneş
Ağırlığınca dost ziyarette
Üzerime konan kuşlar
Gezinen böcekler
Hepsi misafirim
Kollarımdan birer parça sunuyorum
Kimini mevsim boyu ağırlayıp
Yuvalarını kuruyorum
Gün geliyor sararıp kuruyorum
Gün geliyor yeşerip boy veriyorum
Verdiğim çiçekler baharı davet ediyor
Dökülen küllerimse güzün habercisi
Mevsimler dökülüyor sanki bedenimden
Gün gelmez ki bir derdim olsun
Beni tutan gövde zaman geçtikçe eğriliyor
Birden o geliyor.
Umutsuz her şeyden herkesten biçare
Sanki ateşte eriyen buzum öyle çekiliyorum
Aniden nefessiz kalıyorum hayatsız
Sonra canım acıyor gittikçe kararıyorum
Etimden kanımdan gidiyor
Fark ediyorum yanıyorum
Bedenimi saran o kırmızının tonları
Güneşin veremediği sıcaklık
Sanki üzerimde oluşan kırağı gibi
Yavaş yavaş dallarım kopuyor gözlerimle görüyorum
Boğuluyorum an be an boğuluyorum
Nefes almak ne mümkün
Ve bittim üzerimdeki kırmızı söndü
Kül oldum.
Nerden geldiğimi bilmiyorum ama
Çıktığım yer baca
Bunu tırmandığım dörtgen kiremitlerden fark ediyorum
Az önce aydınlığa boğulurken
Özgürlük adına attığım o son adımla
Karanlığa karışıyorum.
Ve artık
Bir hiçim.