Yankı..... Şiiri - Döndü Dülger

İnsan içinin derinliklerinde yankılanan sessizliğe bir yer arar ya hani,
Kuru bir çiçeğin yaprakları gibi içine kapanır ya hani,
Suskunluğa en gürültülü duygularını saklar ya hani.
Kendi içinde fırtınalarla, gözyaşlarını teslimiyetle yoğurur ya hani,
Ben de yüreğimi sükutun dibine gömüyor,
Azalarak öylece susuyorum.

İnsanın yüreğinde hep bir fazlalık hissi olur ya hani,
Yalnızlığın nabzını tutarken, yüreğiyle birikenleri ezer ya hani,
Ne kanar, ne şikayet eder, sadece alışır ya hani,
Belki bir özlem, belki yarım kalmış bir cümleyle,
Ben de günbegün artan fazlalıklarımla tükeniyor,
Umutlarımı öylece kapı eşiğine yatırıyorum.

İnsan kaderin yükünü hep omuzlar ya hani,
Kırılganlığını gecenin sessizliğine saklar ya hani,
Hep güçlü görünmek için yüzü güler içi kan ağlar ya hani.
Ama içinde hâlâ birinin dizlerinin dibine oturup çocukça ağlamak isteyerek,
Ben de sadece sevgiyi ziyan etmeden yaşamak duasına sığınıyor,
Kendime öylece sarılıyorum.

Bir gün bu satırları okursanız bilin ki, sitem etmiyorum.
Sadece içimde birikenleri size emanet ediyorum.
Belki de bu satırların her biri, bir harabenin duvarına asıp,
Beni artık görün duyun hissedin istiyorum....
Döndü Dülger