Pütürlü beyaz tavan, estetik olmayanından. Üzerileri boş çiviler duvarlarda, belki bir zamanlar mutlu resimler vardı üzerilerinde. Biraz daha aşağı indiğimde bir fotoğraf. Fotoğraftaki adamın, gençliği ihtiyar yaşamış bir hâli var. Biraz bakıyorum: yüzü gözü de bana benziyor. Aynı bıkkın ifade. Elime alıp bi’ dikkatli bakayı... Aa... aynaymış bu, fotoğraf değilmiş.
Yine de inanmıyorum, bu ben değilim. Bu adam mutluluğa dair bir umuda sahip değil. Daha ziyade en uzun pide rekorunu denerken üç metre kala kuş sıçmış gibi bir ifadesi var. Bense nadiren de olsa kendimi mutlu etmek için çabarım. Şarkı sözlerini içimden küfürlü yapıp gülerim mesela. Saate bakarım, sayılar aynıysa dilek tutarım; henüz gerçekleşmedi ama... Bir şey daha yapıyordum herhalde, hatırlayamadım.
Sanırsam geçen geceyedi. Kendi cenaze törenimi tahayyül ettim uzun uzun. Yalnızca bir imam ve kimse hakkını helal etmiyor. İmam da iki yıllık ilahiyat mezunu.
Bu duvarlar üzerime üzerime. Yorgan, demir parmaklıklar; yastığım, tasmam. Kendimi dışarı atmalıyım. Önce yataktan, sonra kapıdan... AZ KALDI... AZ KALDI... İŞTE! Ev terliğimleyim ama dışarıdayım! İNSANLAR! Varlar... DİYALOG!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta