Yandım Ama Yıkılmadım Sana Yazdım Kadın

Bir adamın yüreğinden, giden ama kalbinden çıkmayan bir kadına…

Sen de sev ama sevilme diyorsun,
Ben bir kadını sevdim…
Öyle herkes gibi değil,
Adını andığımda gözlerim buğulanır hâlâ.
Bir öpüşü değil,
Bir bakışıyla yanmayı seçtim,
Ve ben, yandım kadın…
Ama yıkılmadım.

Çok özle ama kavuşma mı?
Ben seni özlemeyi ezberledim,
Her gece seninle konuştum
Ama yalnızca kendi sesimi duydum.
Kavuşmak bir mucizeydi belki…
Ama ben mucizelere değil,
Sana inanmıştım kadın.

Senin yüreğin yansın diyorsun ya,
Benimki mevsimsiz yangınlarda kavruldu,
Başka ellerde değil,
Kendi ellerimle acıttım kalbimi.
Sustuklarımın altında sen vardın,
Ve ben her sessizlikte
Biraz daha seni bağışlamayı öğrendim.

Çaresizlikle diz çökmedim kimseye,
Ama seni düşündükçe eğildi omuzlarım,
Sevmek, güçsüzlük değilmiş meğer…
Ben seninle bunu öğrendim.
Ben bir adama yakışır şekilde sevdim seni,
İçime ata ata,
Adını dua gibi her gece içimden geçire geçire.

Kalbimi çaldılar demem,
Ben seni gözümle bile kıskanırken,
Sen göz göre göre bıraktın beni yokluğa.
Ve ben…
Kalbimi kimseye vermedim senden sonra,
Çünkü hâlâ sende kalan yerini taşıyorum içimde.

Dönme demişsin ya,
Ben zaten dönülmeyecek yolları yürüdüm.
Senin olmadığın bir yere dönmek,
Zaten gidişinle başlar kadın.
Ben eski ben değilim artık,
Ama hâlâ o "sana bakan adam"ım içten içe.

Hayat oyunmuş diyorsun,
Ben seninle tüm sahneleri yaktım,
Şimdi dekor yok, replik yok,
Ama hâlâ içimde bir rol var sana yazılmış…
Hiç oynanmamış,
Hiç yaşanmamış bir aşkın başrolüsün hâlâ.

Mutlu olma mı?
Sen mutluysan… içim burkulur,
Ama mutsuzsan… kalbim ağrır.
Yani ne yapsan yara bende kadın…
Ama yine de dua edemem mutsuzluğuna,
Çünkü seni sevmek;
Kendimden vazgeçmekti zaten.

Ben yandım…
Ama yıkılmadım kadın,
Seninle sevmeyi öğrendim,
Sensiz güçlenmeyi.
Ve bil ki:
Bu kalbin mezarında adın yazılı,
Ama üzerinde "umut" değil,
"Sessiz bir gurur" yatıyor.