Yananın Yoludur Bu(tasavvuf)

"Yananın Yoludur Bu"

Aşkın ateşiyle kavruldum ey Dost,
Ne yanmak yetti ne sönmek kolay...
Bir derviş gibi dolandım içimde,
Her adımımda sen, her nefeste olay.

Görün ki ben yokum, sen olmuşum ben,
Adını kazıdım her hecenin tenine.
Bir mumum, erirken seninle diriyim,
Pervane misâli düştüm ateşine.

Gönül bir çerağdır, aşk onun fitili,
Yan ki varlık erisin, sen kalasın.
Beden bir kilittir, ruh onun anahtarı,
Aç ki vuslata, Hakk'a ulaşasın.

Yollar uzun değil, yolda kendim var,
Ayağım zincir, gözümde hicran.
Seninle susmak, kelâmdan üstündür,
Zira her söz perde, her söz bir yalan.

Ey gönlümde saklı, ey içimin sırrı,
Sensin özde aşk, sensin mutlak var.
Beni bana bırakma, senden geçeyim,
Ki “ben” yıkılsın, aşk kalsın ayan.

“Hiçlik Kuyusunda”

Gördüm ki adım bile gölgeme ağır,
Susmakla açıldı içimdeki sır.
Bir kuyuya düştüm, adı hiçlikti,
Sesim yankılandı: “Sen misin, ya ben kimim?”

Gecenin alnına sürdüm aşkın mührünü,
Yıldızlar sustu, ben konuşmadım.
Bir ney ağladı uzaktan usulca,
Sanki içimde biri yürüyordu tanrıya

Aşk bir harfmiş, yazıldıkça eksilen,
Her harfinde bir ben azaldı.
Bir kandil sarktı kalbimden göğe,
Yandıkça gölgem bile benden kaçtı.

Bir defter kapandı, adı “ben” olan,
Yeni bir satır açtı kudret eli.
Ben sandığım ne varsa döküldü,
Kaldı senden bir iz, benden bir deli.

Ey içimde yürüyen sonsuz adım,
Ey gül olup dikeni yutan bahar,
Ne vuslat istedim ne de firkat,
Yalnız seni... hem var hem yok olarak.