Yalnızlıklar için bir Kent

Yalnızlıklar İçin Bir Kent

Bir kent var içimde,
Ne haritası var
ne sokak lambası.
Adını kimse bilmez,
Ben bile unuttum bazen.

Kaldırımlarında yürürken
Ayak sesim yankılanır duvarlara,
Duvarlar konuşmaz,
Ama suskunluklarıyla bağırırlar.

Bir banka otururum,
Yanıma kimse gelmez.
Gelmesin de zaten,
Bazı yalnızlıklar paylaşılmaz.

Zaman geçer,
Geçerken bir şey götürmez benden,
Çünkü ben zaten
Zamanın götüremeyeceği kadar
eksildim.

Bir posta kutusu var,
İçine mektup değil,
Kırık cümleler atarım.
“Ben iyiyim” yazmaz hiçbirinde.

Ve bir gün,
Belki biri gelir bu kente,
Adımı bilmeden,
Ama sesimi duyar içinden...