Yalnızlık Sarar Bedenimi Şiiri - Ağıt Ha ...

Suskunlukla örülmüş sokaklarda,
adımlarım yankı arar, ama duvarlar sessiz,
gecenin koynunda kıvranan bir yıldız gibi,
ümitlerim donuk, kırılmış zamanın içinde.

Gözlerimden süzülen her damla,
biriken yılların sessiz isyanı,
unutulmuş harflerle yazılmış bir şiir gibi,
okunmayı bekleyen, ama kimsenin dokunamadığı.

Yalnızlık sarar bedenimi,
bir yabancı şehrin rüzgarında savrulurum,
dönüşü olmayan bir yolda,
özlemin kırmızı mendili dalgalanır hafifçe,
ama içimde kırık bir şarkı susar.

Geçmiş, bir zincir gibi kolumda,
her hüzün, her yarım kalmış sevda,
bile bile taşıdığım bir yük misali,
omuzlarımda patlar, bazen sessiz, bazen fırtına.

Ve ben,
bir kırlangıç misali, kanatları kırık,
uçmaya çalışırken düşen,
düşerken de yeniden doğan,
gurbette unutulmuş bir hikaye gibi,
zamansız, mekânsız, sessiz.

Bir ses ararım, ama sadece yankı,
hayallerin kırık camlarında yansıyan,
bir umudu, bir sıcaklığı,
ama yok, sadece uzak bir gölge,
ve o gölge, beni unutulmuşluğa mahkûm eder.

Ama yüküm ağır da olsa,
düşsem de her defasında yeniden kalkarım,
özlemim, içimde kıvılcım gibi yanar,
bir ateş ki sönmez,
bir mendil ki rüzgarda dalgalanır.

Ne sen beni unuttun,
ne ben seni bıraktım,
ikimiz de birbirimizin mahkûmuyuz,
bir yanımız hep kırık,
bir yanımız hep yaralı,
ama yine de, hâlâ atıyor, hâlâ çarpıyor.

İşte hayat budur;
yarım kalmış sevdanın,
gurbette kaybolan yılların,
ve omuzlardan inmeyen o yüktür,
taşıdığımız, paylaştığımız,
ama asla bırakmadığımız.