Yalnızlık Hücresi Şiiri - Sinan Bayram

Bir duvar daha çöker içimde
Sessizliğin tavanında asılı duran
Paslı bir zaman zinciri gibi.
Gölgeye benzer adımlarım—
Kendime varır, benden taşar,
Sonra yine bana kırılır.

Bu hücre…
Ne demir kokar ne karanlık,
Yalnızlığın sessiz nabzıdır burada atan.
Dışarıda dünya dönüyordur belki,
Ama ben, içimdeki suskun evrende
Kendi eksenimde sürgünüm.

Parmaklık yok aslında,
Sadece düşüncenin ince dikenleri;
Dokundukça kanayan sorular:
“Ben kimdim?”
“Ben kim kaldım?”
“Ben kim olacağım, özgürlük nereye sığar?”

Zaman akmaz burada—
Biriken gölgelerle çoğalır.
Her saniye uğuldayan bir kapı
Açılmadan kapanır,
Kapanmadan açılır içimde.

Yalnızlık bir mahkûmiyet değil,
Bazen bir aydınlanma çatlağı;
Kendi içine düşen bir ışığın
Sessiz bir yankısıdır.

Belki de özgürlük,
Hücrenin duvarlarına değil,
Kalbin kıyısına çizilmiş
Gizli bir kapının sesidir.
Oraya varmak için,
Bazen yalnızlığın en dar koridorundan
Geçmek gerekir.

Sinan Bayram