Yalnızlık, gülüşlerin arasında çatlayan dudaktan dökülen, şarkıların arasında titreyen bir yürektir.
Yalnızlık, boş bir oda değil, dolu bir salonda kimsenin dönüp bakmadığı bir tablodur. Bir bakarsın, yüreklerin müzayedesi kurulmuş, senin kocaman kalbinse karanlık bir sandıkta unutulmuştur.
Yalnızlık, fısıltılarını bile duymayan sokaklarda ayak izlerini kaybeden bir gölgedir; ardında fırtınalar bırakarak sessizce yürür.
Yanlızlık, bir kitabın sayfaları arasında kaybolan sözcük, bir melodide derinlemesine hissedilen sızıdır.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta