Yalnızlar kaldırımında adım adım yürüyorum.
Hıçkırıklar birbirine giriyor; tüm suretlerde gözyaşı…
Birden bastırıyor gidenlerin ardından söz yağmuru.
Az önceki hasret dolu bakışlar yerini nefrete bırakıyordu.
Yürüyorum, ilerledikçe boğuluyorum.
Sokak lambaları birer birer üstüme geliyor.
Koştukça kalabalık artıyor, kendimi kaybediyorum.
Yürüdükçe görüyorum,
Duvarlarda anılarım kapalı gişe.
Dört bir yandan aynı ses: değmezmiş ona.
Peki söyleyin, neden acı çekiyorum?
Yağmuru seviyorum diyorsun,
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Devamını Oku
yağmur yağınca şemsiyeni açıyorsun...
Güneşi seviyorum diyorsun,
güneş açınca gölgeye kaçıyorsun...
Rüzgarı seviyorum diyorsun,
rüzgar çıkınca pencereni kapatıyorsun...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta