Yalnız Kaldım Şiiri - Necati Keskin1

Görebilseydin eğer etrafındakileri,
Bakabilseydin gözlerime,
Sana baktığım gibi.
Severdin belki, sende beni.

Hissedebilseydin yüreğimi, kalbimin içindekileri,
Düşünebilseydin sende benim düşündüğüm şeyleri,
Belki de;
Evlenirdik şimdi.

Bir filmde duymuştum;
“Bir artı bir üçe eşit bizim hayatımızda! ” diyordu.

Evet hakikaten öyleydi!
Bakarsın bir mucize olur,
Hayatın mucizesi, bir bebek.
Belki de, kıskanırdım seni ondan.
Ama olmadı, bu sefer bir artı bir üç etmedi.

Dün gece düşümde gördüm seni,
Tıpkı bir melek gibiydin.
Bir o kadar da masum,
Küçücük bir bebek gibiydin.

Sevmiştim kızım ben seni!
Niye bırakıp da gittin?
Yalnızım bak şimdi,
Kırık bir buket gibi.

Arıyorum hep seni,
Hiç durmadan, yorulmadan.
Durdurdular bir an.
O, öldü dediler.

Özlemiştim kokunu, gülüşünü,
Hasrettim sana, bir bebeğin anneye hasret kaldığı gibi,
Sadece hasret, sadece gurbetedir isyanım.
Seni buldum, bulduğumu sandım,
Hayalimdeki aşk, sende saklı sandım.
Aldandım, yanıldım, aldatıldım…

Eee hayat ya bu…
Hayat kocaman bir sıfırdır aslında, içi boş bir çember.
Nasıl, ne zaman ve ne şekilde dolduracağın sana kalmış.

Son sözü söylemekse önemli olan,
İşte bak, ağzımdan çıktı bir an,
Son dörtlükte yazılan;
“Sevmesen de beni seviyorum SENİ.”